«تنها یک شخص فرسوده می‌تواند امر ممکن را بفرساید، زیرا او از کل نیاز، هدف یا دلالت دست کشیده است.»
«فرسودگی»، این امر اجتناب‌ناپذیر زندگی انسان عصر حاضر، محور اصلی شکل گیری اجرای «پاشیده» محسوب می‌شود. فرسودگی، نه به معنای خستگی، بلکه به معنای از بین رفتن هر امر ممکنی؛ زنده بودن، بدون وجود هر «بالقوهگی».
«پاشیده» اجرایی روایتگر نیست و صرفا تصویرساز وضعیتی مشخص است؛ مرز فرسودگی و نزدیک شدن به بی‌فعلی محض و مخاطب که توانست با حضور در پارکینگ عمومی ساختمان صنایع چوبی ایران، زیستی مشترک با این اجرا را تجربه کند.
گلاره ریحانی
و من در این پروژه به عنوان پرفورمر حضور داشتم.
رآضیه اعرابی